Zmarł prof. Antoni Hlavaty

22.11.2020

prof. Antoni Hlavaty

Z głębokim żalem informujemy, że 21 listopada 2020 r. zmarł w wieku 100 lat

prof. dr hab. n. med. Antoni Hlavaty

kierownik Kliniki Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku w latach 1967-1990, wybitny naukowiec, specjalista w zakresie chirurgii dziecięcej oraz ortopedii i traumatologii, wychowawca wielu pokoleń studentów i kadr naukowych. Współautor pierwszego powojennego podręcznika pod redakcją prof. Zygmunta Ambrosa Zarys ortopedii ogólnej.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku oraz „Zasłużony dla Polskiej Ortopedii i Traumatologii”. Otrzymał honorowe odznaczenie Polskiego Towarzystwa Chirurgii Ręki w Gdańsku „Laur Chirurgii Ręki” (2015) oraz Medal 100-lecia Polskiego Alpinizmu (2003).

Uroczystości pogrzebowe odbędą się 4 grudnia br. o godz. 13:00 na cmentarzu komunalnym w Sopocie (ul. Jacka Malczewskiego 31). Poprzedzi je msza święta o godz. 12:30 w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa (ul. Jacka Malczewskiego 18).

Antoni Hlavaty urodził się 27 kwietnia 1920 r. w Kołomyi w dawnym województwie stanisławowskim. Studia medyczne rozpoczął w 1943 roku we Lwowie, a ukończył je na Uniwersytecie Poznańskim w 1949 r. Pracę rozpoczął 1 lipca 1949 r. w Klinice Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku. Doktorat uzyskał w 1960 r., a habilitację w 1964 r. W latach 1967-1990 był kierownikiem Kliniki Ortopedycznej Akademii Medycznej w Gdańsku.

Głównymi kierunkami badawczymi Profesora była chirurgia rekonstrukcyjna ręki, choroby stawu biodrowego oraz patologia kręgosłupa. Na podstawie badań własnych profesor Hlavaty sprecyzował wskazania do przeszczepiania ścięgien w niedowładach mięśni stóp w przypadku choroby Heinego-Medina. W kolejnych badaniach opracował metodę zapobiegania zrostom po szwie ścięgien, upowszechnił wykonywanie pierwotnych szwów i wolnych przeszczepów w urazowych uszkodzeniach ścięgien zginaczy palców ręki. W chirurgii kręgosłupa, w leczeniu bocznych skrzywień kręgosłupa w metodzie Harringtona, zastąpił oryginalny dystraktor zapadkowy dystraktorem nagwintowanym, w którym haki dystraktora można było zabezpieczyć nakrętkami. W 1984 r. jako pierwszy w kraju opublikował wyniki operacyjnego leczenia kręgozmyku zwyrodnieniowego.

W latach 1954-1958 był sekretarzem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, a w latach 1978-1982 wiceprezesem Towarzystwa. Był również Prezesem Oddziału Gdańskiego PTOiTr w latach 1967-1979. Członek Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Gdańskiego Towarzystwa Naukowego oraz Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska”. Członek założyciel Sekcji Chirurgii Ręki Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. W latach 1966-1975 wiceprezes Sekcji Chirurgii Ręki Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Członek Międzynarodowej Federacji Towarzystw Chirurgii Ręki. Konsultant wojewódzki w dziedzinie ortopedii i traumatologii województwa bydgoskiego (1961-1968) i gdańskiego (1968-1982).

Po przejściu na emeryturę w 1990 r. angażował się w prace Gdańskiej Izby Lekarskiej, jako Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej. Przedstawiciel nadzoru krajowego ds. ortopedii i chirurgii urazowej na obszar Polski północnej w latach 1983-1990. Współzałożyciel Klubu Wysokogórskiego Trójmiasta (KWT), któremu prezesował w latach 1959-1969, i którego był członkiem honorowym.